İnsanlar özlərinə problemlər yaratmağı sevirlər. Maşını olmayan hər kəs maşın almaq arzusundadır. Maşını olan isə onu satmağa can atır və yalnız təkərsiz qalmaq təhlükəsi qarşısında bunu etmir. (c)

Bakılılar üçün avtomobil - həm təmtəraqdır, həm də nəqliyyat vasitəsi. Ənəsası isə, onun sitayiş etdiyi pərəstişgahdır. O, idoluna qurbanlıq hədiyyələr - benzin, yağ, antifriz, təkərlər verir. Bundan ötrü ailə büdcəsindən əvvəlcədən vəsait ayrılır - maşın, uşaqlar, arvad və özü üçün. Amma avtomobilin dördtaktlı ürəyində daim ac olan boşluq var ki, onu heç bir qurbanla doyurmaq mümkün deyil. Ona görə də, qəpiyinə qədər hesablanmış aiə büdcəsi dağılmağa başlayır.

Öz tanrısını seçməzdən əvvəl, bakılı uzun müddət axtarır, Avtosalon məbədlərini gəzir, kahin-satıcılarla məsləhətləşir. Eşitdiyi fikirlər və çoxsaylı məsləhətlərdən ürəyi çırpınır. Məsləhəti hətta piyada gəzən ateistlər də verir (cəhənnəm alovunda yanacaqlar). Özü də hamıdan çox. Məsləhətlərin faydasızlığına baxmayaraq, onlara daha çox diqqət yetirilir. 

Sonra isə bakılı öz seçimindən narazı olur, küfr edir. Hər dəfə də ona elə gəlir ki, dostunun, məktəb yoldaşının, qonşusunun avtomobili onunkindən daha yaxşıdır. 

Bakılıların çox hissəsi xörda tanrıcıqlara sitayiş edir. Amma ali panteon da mövcuddur. Bu, Qelenvagen, Porş Kayen, Ferrari, Lamborcini, Reync Rover-dir. Ən ümdə arzu - bu ali varlıqlara toxunmaq imkanı əldə etməkdir, açarı salmaq, oturacaqların isinməsini hiss etmək, mühərrikin ilahi səsini eşitmək, ayağın akseleratoral tam birləşdiyi an uçuş enerjisini hiss etməkdir. 

Onları əl üstündə gəzdirmək lazımdır, amma təəssüf ki, quldarlıq ləğv olunub. Bəlkə də bu avtomobillərin sahiblərini bu hal çox təəssüfləndirir.