Hər gözəl səhər mən özümü yuxudan durmağa məcbur edirəm. ..Yalandı, anam məni məcbur edir durmağa və işə aparan bu uzun, ağır yolu getməyə. Və hər səhər mən müdirimə zəng vurub: “Arividerçi, bu gözəl təcrübə idi, lakin mən yorğanı seçdim...” sözlərini demək istəyirəm. Anamın səsi dərhal məni özümə qaytarır və yorğanın xeyrinə etdiyim seçimin zəhərli dumanını seyrəldir..Yorğanı dəyişmək olar, bəs yaxşı müdiri?

Dünyaya və xüsusən də şirkətimizə lazım olduğum barədə illuziya yaratdıqdan sonra mən kritik şəkildə qarderobuma göz gəzdirirəm. Nazlanaraq, paltar və hündürdaban ayaqqabılarıma baxaraq: “Axı mən qadınam!” deyirəm. Əlim isə öz-özünə rahat leginslərə, sviterə və şəkmələrə doğru uzanır. Çünki ürəyimin dərinliklərində mən xatırlayıram ki, bir stansiya da olsa, metroyla getməli,  Səməd Vurğun parkının yanından keçərək, mənə və başqalarına təklif olunan 1 manata Hövsana səyahət təklifini dinləməliyəm. 

Budur, mən artıq maşında əyləşmişəm. Sanki Bakıdakı bütün kafelər qeybə çıxıb, mağazalarda isə şokolad satılmır. Yol boyu valideynlərimin bütün suallarına ya kefsiz “hm”, ya da səssizliklə cavab verirəm. Atam mənim aşiq olduğumu, anam isə sol ayaqdan durduğumu düşünür. Əslində isə mən, sadəcə olaraq, “Gəncliyə” yaxınlaşdığımız və tezliklə  Aidin krallığına düşməli olduğum barədə fikirləşirəm.

Mənim kimi qəmli insanlar girişdə itələşirlər. Biz isə polislə bir-birimizə göz vururuq. Yalnız o məni anlayır. Düz sözümdü. Mən çantamın dərinliklərindən kartımı çıxarıram və iradəmi toplayıb, turniketdəm keçirəm. Bu an mən anlayıram ki, geriyə yol yoxdur və mən bunu etməliyəm. “AC\DC- Back in Black” səslənən qulaqcıqlarımda musiqinin səsini artırıram. Arxamda ildırım çaxır, göy guruldayır. Mən heç vaxt olmadığım kimi əlayam.

Və bu an ən maraqlısı başlayır. Mən tunelə baxaraq, sonundakı işığı gözləyirəm. Tunelin dərinliyində gəzən külək isə saçlarımı dalğalandırır. Qızlar başdan-ayağa məni süzərək, qiymətləndirirlər. Güclü cinsin nümayəndələrinin mənə “Doqquz həftə yarım” filmində Mikki Rurkun Kim Bessincerə baxdığı kimi baxmağından mənə nə? Mənim çöhrəmdən zəhrimar yağır. Əsas məsələ, həddini aşmamaqdır. Hər şey sanki ilk dəfə olduğu kimi, həyəcanvericidir! Və budur nəhayət o - tunelin sonunda işıq! “Mənfi iki” gözlərimi maşinistin gözlərinə zilləyərək ona işarə verməyə çalışıram: məni içəri dürtməyincə qapıları bağlamağı düşünmə belə.

Qapılar açılır, azadlığa çıxmış insanlar acgözlüklə hava udurlar. Bir göz qörpömönda məni Mikki Rurklar, Cared Letolar,Vensan Kassellər, Kolin Fertlər əllərinə alırlar...və mən artıq içəridəyəm. Yeri gəlmişkən, çox rahatdır. İçəri girməyə cəht etmək belə lazım deyil. Amma mən yenə də qəmlənirəm. Ətrafdakı hər kəs elə böyük, mən isə elə balacayam ki. Göbəklərinə nəfəs alıram...Ya da almıram...sıxılma dərəcəmdən asılı olaraq.

Belə anlarda mən fəlsəfə elmləri doktoruna çevrilirəm. Mən sanki, Enşteynin nisbilik nəzəriyyəsini öz üzərimdə hiss edirəm. Metrodakı 5 dəqiqə internetdəki beş dəqiqə ilə müqayisə olunası deyil. Bəzən burdan sağ çıxma şansımın nə dərəcədə böyük olduğunu düşünürəm. İkincisi, məncə,  zərif qamətimin səbəbini açıqlamağın vaxtı gəlib. Hər şey çox sadədir- gündə iki dəfə metroya minin. Effektivlik üçün, pik saatında. Bu necə təsir edir:

 1) Stres - çünki, əvvəl-axır, biz Mikki Rurkla ayrılmalıyıq. Mən axı qızam. O mənə “Nə gözəlsən, canı yanmış” pıçıldayarkəm ona aşiq ola bilərəm. Və yaxud, bu yaxınlarda Kristian Qreyin özü mənə sataşırdı. Daxilimdəki ilahə alt dodağını dişləməyə hazırlaşırdı ki, lənətəgəlmiş “ayırıcı” səs mənə bildirdi ki, vaxtdır. Kədərdən başqa bir şey deyil.

 2) Düşünürəm ki, metrolarımızda kondisionerin olmaması əladır. Pulsuz sauna. Başqa harda bu qədər tez tərləyib, detoks kursu keçmək olar? Beləliklə, mən kondisionerlərin əleyhinəyəm. Necə deyərlər, only hardcore!

 3) “28 May” stansiyasının bağlı girişi tonusumuzu saxlayır. Bu yolu keçməklə, əzələləriniz öz-özünə işləyir. “28 May” stansiyası varsa, idman zalına yazılmağın nə mənası var?

 Ona görə, mən kiloqramları əldə etməmiş, itirirəm. Ona görə də işdə hər yarım saatdan bir mən şokolad yeyir, peçenye arzulayıram. Əziz iş yoldaşlarım, bilirəm, siz oxuyursunuz. Odur ki, nəzərə alın, mən balaca kaşalot deyiləm.

Əgər daha çox stansiya qət etməli oluramsa, sağ qalmaq üçün bunlara əl atıram:

1) Kitab oxuyuram. Yaxşı ki, elektron kitab həmişə çantamdadı.

2) İnsanlara göz gəzdirir, onlar üçün talelər fikirləşirəm.

3) Əgər oxumuramsa, bütövlüklə musiqiyə qərq olaraq, hatta köhnə mahnılarda yeni notlar kəşf edirəm (içimdə bir bəstəkar oyanır).

4) Nə yeyəcəyim haqda düşünürəm (yaxşı, mən bu haqda təkcə metroda düşünmürəm).

5) Sarkazmımı məşq elətdirirəm.

6) Düz beş dəqiqə müddətində ciddi olaraq maşın almaq barəsində düşünürəm.

 Hər şey müsbətdir, məni isə razı salmaq mümkün deyil. Eskalator məni gün işığına qaldırarkən, mən çirklənmiş havanı içimə çəkirəm, dağıdıcı külək sümüklərimə işləyir və boz noyabr səması üstümə radioaktiv yağışı səpələyir. Mən isə qollarımı açıb, gülümsəyərək: “Bakı, mən səni sevirəm!” demək istəyirəm.