Keçən bloqumda söz verdiyim kimi, sizi Bakı görüşləri ilə tanış edirəm :)

"Bu gün mən ilk görüşə gedirəm" fikrindən bütün qızların nəinki qarnında kəpənəklər uçuşmağa başlaylır, həmçinin qarderobinda fillər gəzişir, rəfiqələrinin zənglərindən telefonu dağılır, həyəcandan isə boğazından bir tikə ən yüngül tort belə keçmir. Sən dişlərində qələm, bir əlində məxmər ətək, digərində iki cüt ayaqqabı üstündə ətirlərin, kremlərin düzülmüş stola baxa-baxa rəfiqənlə telefonlan danışmağa imkan da tapırsan, beynində "ilk görüşdə nələri etmək olmaz" fikri təkrarlanır, ayağının altında isə klassik şalvar və əzilmiş cinslər.  

Paradoks bundan ibarətdir ki, mən ilk götüşlərə nifrət edirəm. Bunu onunla izah edə bilərəm ki, ilk görüşlər mənim üçün çox darıxdırıcı olur. Onlar, lətifədə olduğu kimi, iş görüşməsini xatırladırlar. Bir az riyakarlıq etmək lazım gəlir. Ümumiyyətlə, hər şey əvvəlcədən danışılanda (nə, harda, nə vaxt və necə), mən mütəəssir oluram. Mən hər dəqiqə "burnumu kirşanlamaq" bəhanəsi ilə çıxır, güzgüyə baxaraq, özümdən soruşuram: Mənim burda nə işim var?! Ya da hərdən özümə yalandan zəng edib, dünya səviyyəli problemin baş verdiyini uydurub, qaçmaq istəyirəm. Bəlkə məsələ bundadır ki, mən ilk və son dəfə 16 yaşımda aşıq olmuşam və yalnız bir dəfə ilk görüşə öz xoşumla getmişəm? "Öz xoşumla" ona görə deyirəm ki, qalan bütün dəfələr məni görüşlərə məcburi göndəriblər. Rəfiqələrim, anam və yaxın dostum. Həmçinin qeyd etməliyəm ki, son iki ildə ümumiyyətlə görüşlərə getmirəm. Çünki, istəmədiyim bir şeyi etməyəcəyimə özümə söz vermişəm. Heç olmazsa, şəxsi həyatımda. Sizə bir neçə yadda qalan görüşüm haqqında söhbət açacağam. Bu, fikrinizi dağıtmaq, dincəlmək, heyfslənmək ya da gülmək üçün yaxşı səbəbdir. 

Onda getdik. Görüş nömrə bir!

Qeyd etdiyim kimi, o zamanlar mənim 16 yaşım var idi. Dekabr ayı idi. Özümdən cəmi bir yaş böyük olan, sentyabr ayından ünsiyyətdə olduğum oğlan, öz ad günündə məni gəzməyə çağırdı. Debarın 27-si məktəbdəki Yeni İl şənliyindən qaçıb, evdə isə Yeni İl şənliyində olacağımı deyib, həyəcandan döyünən qəlbimlə ilk görüşümə getdim. Onda hər şey həqiqətən də, nağıla bənzəyirdi. Mən daha sadəlövh və günahsız ola bilməzdim. Ən gözəl romantlk filmlərdə olduğu kimi, o, yağan qarın altında dayanmışdı. Hündür, yaraşıqlı və mehriban. Sanki nəfəsim kəsildi. O zaman hisslərim səmimi və təmiz idi. Bizim ağlımızdan hüş bir yad fikir keçmirdi, biz sadəcə uşaq idik və hər şey çox sakit və təbii axınıyla gedirdi. Sahil parkında oturub, müxtəlif mövzularda söhbət edir, soyuqdan donmamaq üçün qucaqlaşırdıq. Bir də nə zaman belə hisslərə qapıldığımı xatırlamıram. Biz bir neçə saat beləcə oturduq. O zaman biz bütün dünyaya açıq idik. Uşaqlıq bitdi. Mən bir daha aşiq olmadım. Baxmayaraq ki, 4 yaşımdan başlayaraq, ən azı ildə bir dəfə "sevgi əzabö çəkirdim". Bəlkə mənim hissiyyat limitim sona çatıb?

İkinci görüş 18 yaşımda baş tutdu.

Heç bir böyük hiss və ya simpatiya xətrinə yox, sadəcə insanı yaxşı tanıdığıma görə getdim. O, uzun müddət məni görüşə çağırırdı, biz saatlarla telefonda gün ərzində başımıza gələnləri, onun vurğunu olduğu kinonu müzakirə edirdik. Mən qarderobumda dəhşətli axtarış aparırdım. Vasif (adını belə qoyaq) yaradıcı insanlara aid idi. 26 yaşı var idi. Maraqlı video-çarxlar çəkirdi. Həyata kifayət qədər individual yanaşmaya malik idi. Bəli, bu bir qədər qeyri-adi idi. Biz hansısa paba getdik. Özüdə, mən əvvəllər belə yerlərdə olmamışdım. Düzünü desəm, günün günorta çağı içərisi boş pabda oturub pivə içə-içə mənə ehtiraslı baxışlarla baxmağı (aktyorluq qabiliyyəti zəif idi)  bir qədər qəribə görünürdü. Mən isə riyakarlığı sevmirəm. Əvvəllər həmişə bir-birinə qarşı dürüst olmuş insanlar və aramızdakı saxtakarlıq. Mədəni qız kimi (o zamanlar belə idim) lazım olan müddət onunla üzbəüz oturub, baxışlarından qaçmağa çalışdım. Amma azadlığa çıxan kimi, Eltaca (o zaman ən yaxın dostum) zəng edib, başıma gələnləri danışmağa başladım. Sonra biz Eltacla sahildə xeyli gəşərək, Vasifin hərəkətlərini və sözlərini müzakirə etdik. Onu anlamağa çalışırdım. Mən hər şeyi aşkar deməyə çalışırdım.  "Hə" deyəndə "hə", "yox" deyəndə isə "yox" nəzərdə tuturdum. Əşər hər şey aydın idisə, həyatı mürəkkəbləşdirib "yaxşı" və ya "pis" olmağın nə mənası var idi?

Üç nömrəli görüş - həyatınım ən bərbad görüşü!

Rəhim müəllimimin oğlu idi. O, mənim onun anasına olan münasibətimə heyran olmuşdu və bir aydan artıq idi ki, məni görüşə dəvət edirdi. Nəhayət ki, mən razılıq verdim. Onu tanımaq istəyirdim. Bu haqda yazanda ürəyim bulanır...Görüş barəsində sövdələşdik. İş yerimə arxamca gəldi. Məni görən kimi qışqırmağa başladı (!!!): "Bu nə ətəkdi geyinmisən? (And içirəm ki, heç vaxt çox qısa ətək geyinməmişəm) Sənə qadağan edirəm (sanki buna haqqı çatırmış kimi)!!!" Əsəbi halda əlimdən tutaraq, məni əvvəl kinoya, sonra isə hansısa restorana apardı. Şokdan ağzım açıq qalmışdı. Özümü toyuq kimi aparırdım. Qəribəsi odur ki, bu müddətdə üç dəfə mənə acıqlanmağa imkan tapmışdı...Nəhayət mən anama "SOS" mətnli sms göndərdim. Anam gəlib, məni xilas etdi. Bu hadisədən sonra mədəniyyət və kübarlıq haqqında fikirlərimi dəyişərək, bir qədər cəsarətli olmaq qərarına gəldim.

Dördüncü görüş, yəqin ki, ən gülməlisidir.

Bir dəfə rəfiqəm məni öz dostu ilə tanış elədi. Bir sözlə, o, bizim birlikdə vaxt keçirməmizin maraqlı olacağına işrə elədi. Lakin mən o dəqiqə etiraz etdim ki, bu insan mənə yalnız dost ola bilər. O isə cavab olaraq, mənə təntənəli surətdə ehtiyacım olduğum hər bir zaman öz dost çiynini təqdim edəcəyinə and içdi. Bu oğlan çox ağıllı  və oxumuş idi, BDU-nun hansısa mürəkkəb fakültəsində təhsil alırdı. Amma məni şəxsi münasibətlər maraqlandırmırdı. Onunla söhbət eləmək xoşuma gəlirdi. Gəzışmək də. O öz keçmiş sevgilisinə olan hissləri barədə mənimlə bölüşdüyü zaman hər şey ideal idi. Ancaq bir ay dosluqdan sonra o bildirdi ki, daha belə bacarmır. Və hər axşam məni müştərək gələcəyimiz barəsində sms yağışına tutmağa başladı. 

Hər dəfə oğlan mənə onunla gələcək həyat perspektivləri barədə danışmağa başlayanda, neçə uşağımız olacaq, adları nə olacaq...mənim halım korlanır. Bu, kişinin nə vaxt evlənəcəyiniz haqqında suallarla zəhləsini tökmək kimidir.

Düz bir ay onun əzabları və mənim yuxusuz gecələrimdən sonra, nəhayət ki, mən onunla görüşə getməyə razılıq verdim. Söz verdi ki, əgər xoşuma gəlməsə, o bir daha məni narahat etməyəcək.Nə etmət olardı? Yad adam deyildi axı. Mən zəng edib, gəldiyimi xəbər verdi. O, məni başdan ayağa geyimli-keçimli qarşıladı. Dedi ki, dostları bizi gözləyir. Mən rahat bir nəfəs dərdim və kafeyə daxil olduq. Bir-iki dost deyirsiz? 10-15 nəfər idilər. Qızlar və oğlanlar. İçərinin havası siqaret tüstüsü ilə dolu idi. Səs-küy, onlar nəsə çəkiliş aparırlar. Havasızlıqdan başım ağrımağa başladı. Ofisiant bilinmir hardadır. Mənə bir içim su belə təkllif edən olmadı. Tərəf müqabilim kamera qarşısında rəqs edərək, zarafatlar söyləyirdi. Mən heyrətlənərək düşünürəm: "Əvvəllər dostluq etdiyim Murad hara yox oldu?" Üzümün ifadəsi hər saniyə dəyişir. Nəhayət o anlayır ki, vəziyyət yaxşı deyil. Məni sorğu-suala tutaraq, səbəbini öyrənməyə çalışır. Bilmirəm, vəziyyətimizin bərbad olduğunu necə anlayırsa, nəhayət, qonşu kafeyə keçməyi təklif edir. Mən dərsdən sonra acından ölürdüm və onunla ya onsuz yeganə məhəbbətim olan yeməklə görüşməyə niyyətli idim. Budur, biz rahat kafedə oturmuşuq və ofisiant bizə yaxınlaşır. Mən sendviç və kola sifariş edirəm. Əvvəlcədən deyim ki, heç vaxt personala qarşı kobud olmamışam, amma bu an o mənə deyir ki, siafrişlərimin hamısı sadəcə olaraq, içimə sığmayacaq. Yanımdakı oğlan isə susur. Düşündüm ki, bu gün mənim günüm deyilş Murad isə menyunu xeyli vərəqlədikdən sonra, espresso sifariş elədi. O elə məyus idi ki...Mən də bütün dediyim sözləri və etdiyim hərəkətləri aölımdan keçirərək, problemi özümdə axtarıram. Amma bir şey tapa bilmirəm. Bu komediya mənim zəhləmi tökməyə başlayır. Ağzımı yenicə açmaq istəyirəm ki, ofisiant Muradın espressosunu gətirir. O, bir qurtum içib üz-gözünü turşudur. Eynəyi gözündən düşür. 

- Bu zəhrimarı içə bilmirsən, niyə sifariş edirsən?

Bu an siz təsəvvür edə bilməzsiniz, ilk görüş zamanı oğlan hansı cavabı verdi:

- Allah kasıbcılıqın üzünə lənət eləsin!

Bu an əbədsiz ofisiant gəlib, mənim sendviçimi gətirir. Mən pul düşkünü deyiləm, insanların pulunun miqdarı məni heç vaxt maraqlandırmayıb. Ancaq səni görüşə dəvət edirlərsə, dəvət edən insan öz büdcəsini əvvəlcədən nəzərə almamalıdırmı?

Həmin günün necə sona çatdığını sizə danışmayacağam. Biz uzun müddət dostluq etdik, ünsiyyətimiz kədərli şəkildə bitənə qədər...

Ən son görüşüm inanılmaz idi! Mən həqiqətən də gülürdüm, mənə maraqlı idi... Heç nə bədbin sonluqdan xəbər vermirdi. Ona görə də görüşlər adət halını almağa başladı. Nağıl yoxa çıxmağa başladı. Təəssüf ki, bu insanın psixi pozgunluqları var idi. Cüzi. O, qətlə ifrat maraq göstərirdi. Hər dəfə bu və ya digər qətl barəsində danışanda gözlərindəki parıltı ilə mənə baxırdı. Düşünürdüm ki, nə zamansa, məni də öldürəcək. Sonra isə parçalayacaq, qabırğalarımı isə qızardıb yeyəcək. Çox təəssüf ki, belə ağıllı, parlaq və maraqlı bir insanın daxilində belə qara fikirlər gizlənirdi.

Bunula da mənim görüşlərim sona yetdi. Mən artıq görüşlərə getmək istəmirdim. Çünki beynimdə "ideal kişi" obrazı var idi və mən ona rast gəlmirdim. Amma mən ona inanıram. Ona görə də, əvvəlcədən bu həqiqəti dərk etsəydim, ümumiyyətlə görüşlərə getməzdim. Özümü istəmədiyim şeyləri eləməyə məcbur etməzdim. Çünki heç bir qığılcım yoxdursa, o, sonradan meydana gələ bilməz.