Məhdud imkanlı insanlar - onlar bizim yanımızda yaşayırlar, lakin onlar sanki yoxdurlar. Nəyə görə biz onları görmürük? Axı onların əskəriyyəti fiziki və psixoloji ağrılarına qalib gəlib, dünyaya sübut ediblər ki, cəmiyyətin bizim kimi bərabərhüquqlu üzvləridirlər. Bundan başqa, onlar beynəlxalq yarışlarda çıxış edərək, ölkəmizin adını qaldırır, qalib olurlar.

Paralimpiyaçı Kamal Məmmədov müsahibəsində bu sözləri deyir: "Hər bir insan üçün həyat mübarizədir. Məhdud imkanlı insan üçün isə - ikiqat mübarizədir. Çünki o, əvvəlcə özünə, sonra isə ətrafdakı insanlara sübut etməlidir ki, o da bu həyatın tamhüquqlu iştirakçısıdır. Belə bir dərdlə üzləşmiş insan üçün çox vacib şərtdir ki, onu əhatə edən insanların ona yazığı gəlməsin. Bu hisslər insanı öz vəziyyəti ilə barışmağa, həvəsdən düşməyə sövq edir. Bir bardaq suyu mən özüm də götürə bilərəm, heç kəsdən xahiş etməyə ehtiyac yoxdur. Təəssüf hissi isə dünyasını dəyişənlər üçündür".

Paralimpiya komitəsi uzaq 1996-cı ildə yaradılmışdır. Bu, çiyinlərinə ağır əmək və məsuliyyət hissi götürmüş mənəvi cəhətdən güclü insanlar üçün döyüş meydanıdır. Qonşulara, şəhərə, cəmiyyətə, dünyaya sübut etmək üçün ki, səninlə də hesablaşmaq lazımdır. 20-23 fevralda bizim paralimpiyaçı idmançılarımız Ramil Qasımov, Səxavət Qasımov, İlham Zəkiyev və Səbinə Abdullayeva cüdo üzrə dünya çempionatında iştirak edib, 4 qızıl və 1 gümüş medalla vətənə qayıdıblar. Bu, həqiqi qəhrəmanlıqdır. Çox təəssüf ki, bu insanlar şəhərimizdə narahatlıqlarla qarşılaşırlar. Bütipli məqalələr və ya şəkillərlə rastlaşan zaman narazılığımızı bildirsək də, "layk"lardan kənara çıxa bilmirik. Biz ofislərimizdə, rahat mənzillərimizdə oturur, sadəcə susuruq.

Deyirsiniz ki, ölkədə böhrandır? Bəli, siz tamamilə haqlısınız. İnsan ruhunun, hörmətinin və bərabərliyinin böhranıdır. Dolların məzənnəsinin 12 qəöik qalxması səbəbindən biz mitinqlərə gedirik, amma məhdud imkanlı insanların qarşılaşdığı çətinliklər bizə toxunmur belə. Özünüz baxın:

Əgər düşünürsünüz ki, belə bir pandusa özkə köməyi olmadan qalxmaq olar, yanılırsınız. Beynəlxalq standartlara uyğun olaraq, pandusun maksimal bucağı 13 dərəcə olmalıdır. Amma heç bir halda 45 dərəcə yox. Bakıda isə pandusların əksəriyyəti məhz bu bucaq altında tikilib. Diqqət yetirməyənlərin nəzərinə çatdıraq ki, bu panduslar bilavasitə tutacaqla sona çatır. Bağışlayın, bu hədda ağılsızlıq da deyil, bu, təhqirdir. Özü də bu, şəhərdəki yeganə pandus deyil: