Bakılıların qəribə, ağlasığmaz, bəzən ənənələrə münasibətləri insanı heyran etməyə bilmir. Bu yaxınlarda biz selektiv abortlardan danışmışdıq. Bu gün isə biz, valideynlərinin öz övladlarını ali məktəb tələbəsi kimi görmək arzusundan yan keçməyənlər haqda danışacağıq. Qeyd edim ki, bu valideynlərin arzusudur, uşaqğın deyil. Çünki 18 yaşında gənclərin əksəriyyəti hələ hansı peşəyə yiyələnmək istədikləri haqda təsəvvür belə etmir. Amma gəlin biz instituta qəbulu bakılı qız və ya oğlanın gözləri ilə nəzərdən keçirək. Qızlardan başlayaq: qızlarımız üçün li təhsil ocağı və tanışlıq klubu - sinonim sözlərdir ( şəhərin bir çox başqa müəssisələri kimi). Monqolustan çöllərində də iş qadınına rast gəlmək şansı Bakı küçələrindən yüksəkdir. Ona görə ki, birinci növbədə, azərbaycanlı qızlar əmindirlər ki, fakültəni düzgün seçsən, institutda kişi millətinin bir kvadrat metrə düşən sayı, yaşadığı blokdan dəfələrlə yüksəkdi. İkincisi, qızlar belə qərəzli mühakimələrinəsirləridirlər ki, barmaqlarına üzük 30 yaşına qədər taxılmalıdır və institutda cavan oğlanla tanışlıq xüsusi təmizlik və saflıqla əhatə olunub.

Görəsən, uşaqlar hardan əmələ gəlir? Bu qədər də leylək olar? Dəhşət!

Oğlanlar isə, hamımızın bildiyi kimi, hərbi xidmətdən arzuolunan möhləti almaq üçün ali məktəblərə üz tuturlar. 4-5 ilə onlar işə düzəlirlər ki, hərbi xidmət üçün pul yığsınlar. Çox işləyib, mühazirələrdə yuxulayırlar. Nə etmək olar? Axı indi anadangəlnə yastıpəncəlilik xilas deyil. Yastıpəncəlisənsə, qarovulda dayanacaqsan, korsansa- radiolokasiya stansiyasına, karsansa - artilleriyaya, distrofiyasansa - minaaxtaran olacaqsan.

Bizimkilər VVAQ-larda və səfərbərlik xidmətlərini gəzərkən bütündünya nə edir? Düzdür, elm öyrənir.