Bu insanların hər biri öz dövrlərinin ən parlaq simalarından olmuşlar. Ancaq nə qədər qəribə səslənsə də, Heyne üçün poeziay sadəcə olaraq, həvəs idi.

Valideynləri onu əvvəlcə tacir, sonra isə bankir və hüquqşünas görmək istəyirdilər. O isə ailəsinin ümidlərini müvəffəqiyyətlə puç edərək, poeziyanı seçdi. Heyne tarix və fəlsəfə üzrə Avquust Şlegelin və Georq Hegelin mühazirələrini dinləyir, sonra isə Parisə köçərək orada publisist kimi tanınmağa başlayır. Onun məqalələri siyasi mövzulara, fəlsəfəyə, teatra və incəsənətə aid olur. Lakin poeziya Heyneni bütün həyatı boyu müşayiət edir. Xəstəliyindən sonra isə birinci plana keçir. O, iflic olaraq, ömrünün sonuna qədər yataqda qalır. Lakin Heyne həyat eşqini itirmir və dövrünün romantizm simvolu kimi yaddaşlarda qalır.

Bryusov isə 13 yaşından poeziyanın vurğununa çevrilmişdir.

O, Bodler, Verlen, Mallarme ilə maraqlanır. Acgözlüklə fəlsəfə, xarici dilləri, tarixi öyrənərək, tarix-fəlsəfə fakültəsini bitirir. 1895-ci ildə işıq üzü görən ilk şerlər toplusu fransız simvolistlərinin ideyalarından, "incəsənət üçün incəsənət" prinsipindən ilhamlanırdı. 

Bryusov qafiyə ilə təcrübələr keçirməyi çox sevir. Öz şerlərində o, Vergiliy, fars poeziyası, yapon xokkusunu təqlid edir. Sonradan onun həyatı jurnalistika ilə sıx əlaqələnir. Birinci Dünya Müharibəsi illərində o, hərbi müxbir kimi çalışır, Maksim Qorki ilə ünsiyyətdə olur və bütünlüklə inqilabı qəbul edir. Kommunist partiyasının sıralarına qatılaraq, bütün yaradıcılığını proqressiv ideyalara həsr edir. Lakin poeziyanı o heç bir zaman unutmur. Bryusovun adı o dövrün simvolistləri arasında seçilir.