Valideynlərimin mənim bu yaşa kimi evdə qalmağıma, oxumağıma, işləməyimə, oğlanlarla dostluq etməyimə necə yol verdikləri, maştağalı qonşularımız üçün "Mona Lizanın təbəssümü" kimi sirr olaraq qalmaqdadır.

Hansısa səbəbdən, cəmiyyətin 80%-i əmindir ki, əslində bütün qızlar ailə həyatı haqqında gizli xəyallar qururlar. Mənim üçün qeyri-ənənəvi seksual oriyentasiyaya malik olduğumu demək, 22 yaşlı qızın nəyə görə sevdiyi oğlanın olmamasını izah etməkdən daha asandır.

Yay günlərinin birində bağda ailəlikcə oturub, çay içirik. Ərəfədə ad günümü qeyd etdiyimə görə, avqust çiçəyi kimi parıldayıram. Bu dəm mənim aydınlıq günümü ilk baxışdan zərərsiz görünən qonşu nənə zəbt eləyir. 

O, sadəcə olaraq bizə qonaq gəlmiş, özü ilə gətirdiyi çox dadlı piroqa bizi qonaq etmişdi. Yeri gəlmişkən, ərə getməyə hazırlaşıb-hazırlaşmadığımı soruşurdu.

Əslində, o, ayda bir dəfə, ümid dolu gözlərlə bu sualı mənə verir. Mən isə hər dəfə dəyişilməz olaraq deyirəm ki, yox, yox, bir daha yox. Onun gözləri dər hal mənə qarşı kədərlə dolur, o məni danlayaraq, ağılsız və dözülməz adlandırır. Birinci ilə hələ razılaşa bilərəm, amma ikinci...

Bu yaxınlarda isə nənəmin bacısı məxfi tonla məndən şəxsi həyatımın nə vəziyyətdə olduğu barədə soruşdu. Amma mən ona anlada bilmirəm ki, mister Darsi həyatda mövcud deyil, Hitklif üçün isə mənim hövsələm çatmır. O, ah çəkərək, sirrimi onunla bölüşməyi xahiş etdi. Çoxmənalı baxışlarından anladım ki, məndən cinsi tərcihlərim barəsində etiraf gözləyir. Təəssüf ki, mən onu qanu razı salacaq cavab verə bilmədim...

Əgər qohumların sənin üçün ideal ər tapıblarsa, onların arqumentləri :"Onun maşını, evi, yaxşı işi var. Ağılsız olma".

Yəni əgər kişinin "var-dövləti" varsa, o, sözsüz ki, ideal namizəddir. Sizin fiziki və mənəvi uyğunsuzluğunuz müzakirə belə olunmur.

Təəssüf ki, Azərbaycanda 16-17 yaşından başlayaraq bütün qızlar belə sorğu-suala məruz qalırlar. Lakin əgər sizi hər dəqiqə "vaxt gedir, ailə qurmalısan" kimi sözlərlə narahat etməyən, anlayışlı valideynləriniz varsa, belə həmlələrdən asanlıqla müdafiə oluna bilərsiniz.

Mən, ümumiyyətlə, "oğlan tapmaq" ifadəsini sevmirəm. Oğlan ev heyvanı deyil ki, onu tapasan. 

Biz tez-tez rəfiqələrimizlə bir fincan qəhvə və ya böyük bir pizza bəhanəsi ilə kafedə görüşürük. Belə görüşlərdə biz, demək olar ki, hər şeyi - heç vaxt almayacağım son dəb ayaqqabılardan elmi yenilikləri qədər hər şeyi müzakirə edirik. Hər dəfə də kiminsə getdiyi görüş (yeri gəlmişkən, buna ayrı bir bloq həsr olunacaq) müzakirə obyektinə çevrilir. 

Lakin məni, həqiqətən, bir məsələ narahat edir: özünə və ətrafdakılara gözəl və arzulanan olduqlarını sübut etməkdən ötrü, bu qızlar xoşlarına belə gəlməyən adamlarla görüşlərdə itib-batırlar. Bu, çox yorucudur. Əsasən də, qarşındakı oğlan növbəti "gülməli" lətifəni danışanda, sən düşünürsən ki, evdə qalıb bozbaş bişirsəydim, bundan yaxşı idi. 

Yaşın artdıqca, cəmiyyət tərəfindən təzyiqin artdığını daha çox hiss edirsən. Növbəti qurban qonum-qonşunu, qohum-əqrabanı, tanış-bilişi susdurmağın xətrinə qarşısına çıxan ilk adama ərə gedir.

Ancaq mən çox istərdim ki, qızlarımız anlasınlar: tək olmaq - əziyyət çəkmək və ya arzulanmamaq demək deyil. Bu, həyatda nə istədiyini və kimi istədiyini bilməkdir. Ümid edirəm ki, hər bir qız özündə ümumi stereotiplərə əyilməmək üçün kifayət qədər qüvvə tapacaq.

Əgər "ərə getmək" probleminin bu mərhələdə bitəcəyini bilsəydik, buna hələ tab gətirmək olardı. Ancaq məsələ burasındadır ki, ailə qurandan sonra da sən, ərin və "cəmiyyə" adlı bir şəxsin qarşılıqlı münasibəti dövrü başlayır: Bişey mişey var?